Mijmeren over fietsen in Kalamáta

Olijfbomen en citrusbomen. Frisse berglucht en zilte zeelucht. Bidons met water en tafels vol Griekse mezze. Fietsbenen en tenen in het zand. Ondanks dat we nu even niet kunnen reizen, kunnen we wel nagenieten en vooruitkijken naar al het moois dat de wereld ons te bieden heeft.
We hebben het over Kalamata. Gelegen ten westen van Sparta, op het schiereiland de Peloponessos, aan de golf van Messië

Wij waren er tegelijk met de eerste warme zonnestralen. Oorspronkelijk om een deel van het parcours van de Jeroboam Gravel Challenge te fietsen. Voorafgaand aan het evenement.
De Jeroboam Gravel Challenge is een fietsevenement van 300 kilometer. Die afstand is niet zomaar gekozen. Een Jeroboam is namelijk een 300cc wijnfles. En dat zie je weer terug in het logo én in het evenement. Het evenement is namelijk meer dan alleen fietsroutes. Het richt zich op het samenbrengen van fietsfanaten. Je kunt op de expo genieten van gezellige muziek, je kunt er kamperen en je raadt het al... er is wijn.

Naast de 300 kilometer lange route, zijn er ook andere afstanden. Zo heb je de Magnum van 150 kilometer. De Standard van 75 kilometer en de Demi van 37,5 kilometer.
Allemaal prachtige routes door het veelzijdige landschap van Kalamáta en zijn omgeving.

Wij hebben Kalamáta drie dagen bezocht en iedere dag hebben we een deel van het parcours ontdekt.
De eerste ochtend staat ons om half negen een busje met tal van fietsen op te wachten. We gaan 20 kilometer van de route fietsen. Maar we gaan eerst de oude stad Messinia ontdekken.

WIE NAAR BOVEN GAAT, GAAT OOK WEER NAAR BENEDEN, DUS WE TRAPPEN DOOR

Onderweg naar Messinia, rijdend door de smalle straten. Via kleine dorpjes, valt mijn oog op een kleurrijke taverne. Gekleurde rieten stoeltjes, een paar locals en uitzicht op Messinia. De oude stad die onder ons ligt.
We hebben geluk, na ons bezoek aan de oude stad gaan we hier een hapje eten. Typische Griekse gerechtjes om te delen. Wat een gezelligheid.

Volgegeten is het tijd om op de fiets te stappen. We vullen onze waterfles nog even met het water dat rechtstreeks uit de bergen stroomt.
Rode helmpje op, zadel afstellen en we zijn klaar om te gaan.
Het landschap van vandaag is glooiend, waardoor dit deel van de route prima te doen is. Onder ons zien we de oude stad, we fietsen tussen olijfboomgaarden en sinaasappelboomgaarden door en ik geniet van de geur van de natuur. De herdershonden blaffen ons toe, terwijl we hen passeren.
We stoppen even voor een herder met zijn kudde schapen, maar besluiten ook snel weer door te gaan. We willen niet achter de kudde aan hoeven fietsen.
Langzaamaan wordt het landschap wat heuvelachtiger en worden de klimmetjes wat pittiger. Maar, wie naar boven gaat, gaat ook weer naar beneden, dus we trappen dapper door.

HET IS NA DEZE FIETSTOCHT HET HÉLEMAAL NIET ERG OM NOG EEN KEER TE ETEN

Na de laatste pittige klim, is het tijd om af te dalen. We vervolgen onze route naar vrienden van onze gids Mike. Ze hebben ons uitgenodigd om bij hun thuis te komen lunchen.
Ik hoor je denken, jullie hebben net toch al lunch op? Klopt! Maar het is na deze fietstocht hélemaal niet erg om nog een keer wat te eten. Dus daar doen we niet moeilijk over.
En helemaal niet als ik het huis, de keuken en de tuin zie. Ik ruik de kruiden van de Griekse gerechten, er rent een peutertje door de tuin en er staat een man bij de bbq hamburgers te bakken.

Een grote gedekte tafel wacht ons op. Maar niet voordat we ons op mogen frissen in hun huis. Wat een gastvrijheid.
Met de hele familie zitten we aan de lange tafel. Overal hapjes, sausjes en flessen wijn. Dít is zoals de Grieken het doen en ik vind het heerlijk om hier deel van uit te mogen maken. Snel vallen we aan, eten we tot de schalen leeg zijn en weer aangevuld worden. We kletsen en lachen met elkaar. Een hele bijzondere afsluiting van deze fietstocht.

FIETSEN, HIKEN, ZWEMMEN EN NATUURLIJK ETEN

De tweede dag gaan we een ander deel van de route afleggen. Vanuit Elaiofyto gaan we fietsen naar Lagoon Gialova. Een route van ongeveer 20 kilometer. Daarna staat er een korte hike op het programma én we kunnen nog even een duik nemen in de zee.

De route die we vandaag fietsen is totaal anders dan het deel dat we gisteren deden. Geen klimmetjes vandaag. We worden met het busje naar Elaifofyto gebracht, wat wat hoger ligt. We hoeven vandaag alleen maar af te dalen richting de kust en de lagune. En vanaf daar zal het vooral vlak zijn.
Nieuwsgierig komt een oud Grieks dametje om de hoek kijken wat al dat gedoe met die fietsen toch is. Met een bijna tandenloze glimlach begint ze in het Grieks tegen ons te praten. Wij kletsen in het Nederlands terug, wensen haar een fijne dag en stappen op onze fiets.

Doordat we hoog beginnen, kunnen we direct van een formidabel uitzicht genieten. Vanuit hier zien we de lagune al waar we heen fietsen. Prachtig!
Als we geluk hebben kunnen we flamingo's zien.
We fietsen lange stukken langs de kust, met de bergen op de achtergrond. Tot we aankomen bij de lagune. En we hebben geluk, we zien inderdaad de flamingo's. Ze zijn ver weg, maar we kunnen ze zien.
We vervolgen onze fietstocht en fietsen rondom de lagune. Een totaal andere belevenis dan gisteren. Kabbelend water om ons heen, het geluid van de vele vogels die hier leven en af en toe een vis die boven het water uitspringt.

JE KUNT DIT MET RECHT EEN VEELZIJDIGE OMGEVING NOEMEN

Als we de lagune rondgefietst zijn, komen we uit bij een klein strandje. Op de parkeerplaats staan een paar campers, maar verder is het er lekker rustig.
De buitentemperatuur is 23 graden en we laten ons vertellen dat het zeewater nu zo'n 18 graden zou zijn.
Nou, dan durven wij Nederlanders het wel aan om een duik te nemen. Achter de duinen kleden we ons om en zonder twijfel rennen we de zee in. Het is heerlijk!
Spiros, onze Griekse gids durft het ook aan en neemt ook een duik.

Nadat we zijn opgedroogd staat er een korte hike op het programma. Als we het strand aflopen gaan we direct achter een grote rots naar boven. We wandelen door een smal paadje, ontwijken de takken en een paar minuten rustig achter onze gids aan. Om dan verrast te worden met een stukje natuur waar Heidi een vreugdedansje voor zou maken. Een grote uitgestrekte grasvlakte vol met prachtige veldbloemen. Dit hadden we niet verwacht, wat een rust en pracht!
Maar dit blijkt niet de enige verrassing te zijn, als we tussen wat stenen door een stukje naar beneden klauteren, blijkt dat een schitterende baai te zijn. Helemaal verlaten, een enorme rots aan het eind waartussen het azuurblauwe water rustig kabbelt.

NA DEZE PRAHCT EN PRAAL, MOETEN WE WEER VERDER

Er wacht ons namelijk boven een picknick. Dus, we klimmen braaf verder, terwijl we genieten van de schitterende natuur.
Tot we na ongeveer een kwartier tussen het groen door, op het puntje van de heuvel, een wit met blauw kerkje zien verschijnen.

Dit blijkt onze picknickspot te zijn en dit blijkt een picknick te worden die ik nog niet eerder heb meegemaakt. Als ik de hoek van het kerkje omloop, weet ik niet waar ik eerst naar moet kijken. De tafel gevuld met overheerlijke Griekse hapjes, of het uitzicht richting de zee onder ons.
Wat een plek! En het leuke is, deze belevenis is voor iedereen te boeken! Kijk hiervoor op de website van K-Foodstories.

Nadat we zo'n beetje alle hapjes op hebben gegeten dalen we, moe maar voldaan, weer af. We hoeven niet terug te fietsen deze keer, het busje komt ons beneden ophalen.
Onderweg terug naar het hotel staar ik naar buiten en geniet ik nogmaals van de omgeving. Wat heeft Kalamáta veel te bieden!

Meer lezen van Maaike? Klik hier om naar Mountainreporters te gaan.