Blue Zones

Ikaria is één van de vijf Blue Zones. Dit zijn plekken op aarde waar mensen bovengemiddeld oud worden. Met gemak worden de inwoners hier 100 jaar. En dan ook nog eens in een prima conditie. Het is geen uitzondering dat een honderd jarige op een feest nog vrolijk meedanst. Wat het geheim is dat juist de inwoners van dit kleine eiland zo ontzettend oud worden? Dat is iets wat mij ontzettend intrigeert en wat ik graag zelf wil onderzoeken. Op naar Ikaria……

HELLENIC SEAWAYS

Vanaf Samos vaart rederij Hellenic Seaways naar Ikaria. Deze veerdienst vaart langs verschillende eilanden en wordt intensief gebruikt door locals. De overtocht vanaf Vathi, Samos naar Agios Kirikos op Ikaria duurt ongeveer twee en een half uur. Er wordt nog een tussenstop gemaakt op Fourni, een klein eilandje voor rustzoekers en niet heel bekend bij toeristen. Naast Fourni ligt Ikaria.

Aan boord ontmoet ik Irini, die mij het één en ander verteld over Ikaria. Zij geeft mij tips voor de mooiste bezienswaardigheden, stranden die ik niet mag missen, lekkerste restaurants én drukt mij op het hart om vooral naar het feest in de bergen te gaan. Die zondag verzamelen de locals zich daar om samen te eten, drinken en te dansen. Dé uitgelezen kans om de eilandbewoners te spreken en misschien wel wat geheimen te ontfutselen voor een lang en gezond leven. Op Ikaria ben ik op mijzelf aangewezen en om eerlijk te zijn vind ik dat best een avontuur. Ik ben weleens eerder alleen op reis geweest, maar dan naar familie. Nu is het vijf dagen me, myself and I.

ON THE ROAD

Als ik van boord kom, staat er in de haven van Agios Kirikos een auto voor mij klaar. Ik heb afgesproken om achter Irini aan te rijden naar Evdilos. Dit ligt helemaal aan de andere kant van het eiland en ik heb een autorit over slingerende, stijle weggetjes van ruim een uur voor de boeg (bleek achteraf). Een enorme bergrug moest getrotseerd worden, om op de plaats te komen waar ik de komende dagen zal logeren. Als ik even de moed heb en mijn aandacht van de weg af laat gaan zie ik adembenemende vergezichten over prachtige rotspartijen en idyllische baaitjes. De zon begint al in zee te zakken als ik eindelijk aankom in Evdilos. Irini neemt afscheid van mij bij hotel Atheras, in een zijstraatje van het kleine havenplaatsje Evdilos. Het is begin mei en ik heb zo het vermoeden dat ik de enige gast ben in het hotel. Ik leg mijn spullen op de kamer en besluit nog iets te gaan eten bij Popis. Dit restaurantje ligt even buiten Evdilos richting Armenisti. Ik spring weer in mijn auto en volg de smalle kustweg. Ondertussen geniet ik van de ondergaande zon.

POPIS RESTAURANT FYTEMA

Popis is een piepklein restaurantje dat boven het kleine strandje van Fytema ligt. Hoewel het langs de weg ligt reed ik er natuurlijk weer voorbij. Toen ik het ritje wel erg lang vond gaan duren, ben ik maar weer omgekeerd en zag ik dat ik er gewoon voorbij gereden was. Als ik het kleine terras oploop ben ik helemaal in mijn element. Het restaurantje ligt als het ware tegen de berg aangeplakt en heeft een natuurlijke overkapping over het terras. Ik zie direct het uitzicht op het strand van Fytema en de lange tafel met locals die uitbundig proosten op het leven en genieten van schalen vol heerlijk eten.

Ik word welkom geheten door Kalliopi Karnava ofwel Popi zelf. Een rustige, lieve vrouw die mij een mooi plekje op het terras geeft. Ik krijg, op de lege stoel tegenover mij, gezelschap van een kat die zich tevreden oprolt en lekker gaat slapen. Van de menukaart snap ik niet veel want het zijn allemaal locale gerechten. Het is maar net wat de moestuin van Popi haar die dag heeft gebracht en daarvan maakt zij de heerlijkste gerechten. Ik vraag Popi diverse kleine gerechtjes te serveren, zodat ik van alles wat kan proeven. In de tussentijd schenkt ze een fijne koude witte wijn in.

Ik proost in mijn eentje op het goede leven en geniet met volle teugen van de spinnende poes tegenover mij en de Grieken aan de tafel naast mij die het leven uitbundig vieren en het laatste randje van de oranje vuurbal die aan de horizon in zee verdwijnt.
Popi komt de keuken uit met haar handen vol kleine schoteltjes gevuld met heerlijkheden als:
•    Fouskopita, een gefrituurd taartje met feta en pepers.
•    Soufiko, gekookte groenten uit de moestuin
•    Yellow Split Peas, gele spliterwten
•    Fava, stoofpot van geit met rijst
Het eten dat Popi serveert is simpel en veelal vegetarisch. Heel puur en vol van smaak. Je proeft dat het net vers uit de tuin geplukt is. Alles is even lekker. De Fouskopita is zalig. De kaas waarmee dit taartje gevuld is, is zoet en zurig tegelijk. De Soufiko is goddelijk en heel zacht van smaak. De spliterwten zijn verrassend lekker met een beetje rauwe ui en citroen. En de stoofschotel van geit wordt geserveerd met rijst. Het vlees is heel mals en ook weer erg lekker.

ALTIJD WEER DIE NEDERLANDERS

Het terrasje is inmiddels gezellig gevuld met locals en wat toeristen die onthaald worden als verloren gewaande familie. Popi omarmt ze hartelijk. Ik begrijp dat toeristen hier graag terugkomen. Aan de tafel naast mij schuiven twee hippe, jonge jongens aan waarvan er één Nederlands blijkt te zijn. Of all places zit ik hier naast een Nederlander. Ik raak met ze aan de praat en ze zijn heel enthousiast over Ikaria. Ze komen hier graag en regelmatig terug om te genieten van het grote niets doen, de mensen, het eten, het klimaat en het mooie eiland. Zelf mogen ze gezien worden, maar zij genieten er juist van, dat het hier helemaal niet draait om uiterlijk vertoon. Hoewel ik het gezellig heb bij Popis, vind ik het tijd om te gaan. Ik moet de donkere weg nog af, terug naar mijn hotel. Ik neem afscheid van Popi en de jongens en weet dat ik hier de komende dagen nog wel een keer terug ga komen. En niet alleen omdat ik de rekening van 15 euro voor het diner nog moet betalen. Pinnen doet Popi niet aan. Als ik terugkom in Evdilos besluit ik nog even door het haventje te lopen. Het is echt stil en verlaten, maar ondanks dat, oogt het gemoedelijk en gezellig. Ik ben best moe en ga naar mijn kamer. Ik doe nog even wat werk en heb contact met het thuisfront. Daarna lekker dromen van deze enerverende dag.

EEN NIEUWE DAG

De volgende ochtend open ik de luiken van de hotelkamer en de zon komt mij tegemoet. Wat een verschil is het met de avond ervoor. Het eiland lacht mij toe. Op mijn gemakje ga ik douchen en het hotel inspecteren. Er is helemaal niemand te vinden in het hotel en ook het zwembad is nog niet gevuld met water. Het is duidelijk nog niet het toeristenseizoen. Even later vind ik ergens achteraf een dame die de boel aan het schoonmaken is en blij is om mij te zien. Ze gaat een lekker ontbijtje voor mij maken en vraagt waar ik trek in heb. Met handen en voeten probeer ik het duidelijk te maken. Zij spreek geen Engels en ik geen Grieks. Ik wacht rustig af wat onze conversatie mij op gaat leveren.

BEVANGEN DOOR HET EILAND

Ik installeer mij op een heerlijk plekje op de veranda van het hotel, tussen prachtige citrusbomen en beeldige bloemen. Eindelijk voel ik mij helemaal tot rust komen. Wat is dit fijn met mijn laptopje, het eenvoudige maar heerlijk ontbijtje met zelfgemaakte jam, honing van het eiland, smakelijk vers fruit en groente en een kop thee. Dit worden fijne en vooral hele relaxte dagen. Ik heb het gevoel langzaam bevangen te worden door het eiland.

MEGANITIS EN SEYCHELLES

Aan het eind van de ochtend weet ik mij los te weken van het heerlijke plekje op de veranda en besluit die dag naar de andere kant van het eiland te gaan. Weer de bergrug over, nu naar Meganitis. Vlakbij dit dorp is het exotische strand Seychelles. Zoals de naam al doet vermoeden… kristalhelder blauw water, wit zand en imposante witte rotswanden zorgen voor een magistraal panorama. Dat is mijn doel voor deze dag!

Je moet niet bang aangelegd zijn om hier roadtripjes te maken. De wegen zijn namelijk niet al te best, stijl en je stuurmanskunsten worden flink op de proef gesteld. Onderweg bekruipt mij het gevoel dat het misschien niet zo’n goed idee was dit tripje in mijn eentje te maken. Hoewel het prachtig is moet ik echt goed op de weg letten. De bewegwijzering is alleen in het Grieks en weer stuit ik op rotsblokken en geiten op de weg. Na wat omzwervingen kom ik door een pikdonkere tunnel aan in Meganitis.

DE WEG KWIJT

Na de tunnel worden de wegen steeds smaller en onbegaanbaarder en ik vraag mij af of ik op de goede weg ben. Ik besluit iemand de weg te gaan vragen, maar dat is nog niet zo simpel want er is geen levende ziel te bekennen. De Ikarianen beginnen pas laat aan hun dag. Nog later dan dat ik doe??? Uiteindelijk kom ik in de ‘middle of nowhere’ een jongedame tegen langs de kant van de weg. Als ik haar de weg naar Seychelles vraag, blijkt zij daar ook naar op weg te zijn. Ik bied haar een lift aan en ineens heb ik het gevoel dat ze Nederlandse is. Hilarisch genoeg blijkt dat zo te zijn en we hebben meteen een leuke klik. Onderweg vertelt Machteld heel enthousiast over Ikaria en hoe het haar hart heeft gestolen. Zij is er inmiddels al voor de tweede keer. Wij komen in het haventje van Meganitis uit. Het is er sprookjesachtig mooi en compleet verlaten. Hier en daar dobbert er een vissersbootje en schieten er visjes weg in het helderblauwe water. Het kleine haventje is omringd door hele bijzondere gladgeslepen rotsen. Ik besluit, voordat we onze tocht vervolgen naar Seychelles, wat foto’s te maken.

EINDE IKARIA

En hier eindigt mijn avontuur op Ikaria. Als ik naar de auto terugloop, glij ik uit en later blijkt dat ik mijn kruisbanden gescheurd heb en mijn enkel op drie plaatsen heb gebroken. De artsen konden daar niets voor mij doen. De volgende dag heeft Euro Cross mij per ambulance vliegtuig overgebracht naar Athene. Daar heb ik nog een week in het ziekenhuis gelegen voordat ik terug naar Nederland gevlogen kon worden. En nu, bijna een jaar later en drie operaties verder kan ik zo goed en zo kwaad als het gaat weer een paar stapjes doen. Het is enorm jammer dat mijn trip naar Ikaria al zo snel en zo vervelend moest eindigen. Eén troost…. Ik ga zo snel mogelijk terug om het geheim van een lang en gezond leven te ontrafelen en weer van dit beeldschone eiland en haar bewoners te genieten. Wordt vervolgd...

Meer lezen van José? Klik hier om naar Enjoy! The Good Life te gaan.